Mijn voorkeur gaat uit naar dit zwart wit portret :
Een zwart kostuum, een zwarte achtergrond, … het deed me denken aan de typisch Amerikaanse foto’s. Hieronder mijn versie.
Een bijna 17-jarige jongen loopt natuurlijk niet dag in dag uit in kostuum, vandaar dat er ook nog een ‘normale’ outfit bij moest. De nors kijkende blik, had wel iets, vond ik.
Uiteindelijk dan nog eens overschakeld op een witte achtergrond met een ten-voeten-uit portret.
De hoofdbedoeling bij het maken van dit studioportret, was sterke contrasten weer te geven op het gezicht en toch de plasticiteit te behouden.
Een softbox links en rechts, zo’n meter achter het model geplaatst, zorgen ervoor dat het licht niet tot aan de voorkant van het gezicht komt. Om het licht voldoende hard te maken, worden beide softboxen op een paar meter afstand gezet, waarbij de lichtintensiteit van de rechtse een halve stop hoger staat dan de linkse.
De degrade op de achtergrond was een serieus probleem. Het witte papier dat op de grond lag, vormde een tamelijk sterke lichtbron (door reflectie van het licht van beide softboxen) en moest daarom volledig met zwarte doek afgedekt worden. Een extra uit het center geplaatste spot op de achtergrond, verspreide zoveel licht (reflectie van muren e.d.), dat het gezicht aan de voorkant ophelderde. De oplossing bestond erin om de rechter softbox, via een reflectiepaneel, de achtergrond te laten verlichten om op die manier voldoende degrade te creëren.
Synthia, merci voor de fantastische visagie 🙂
Last but not least,… een dikke merci aan Ans. Een hele tijd in de zelfde houding staan/zitten met dezelfde blik, is niet van de poes !!
